فیبروم رحم یا تومورخوش خیم عضله ی صاف رحم، شایع ترین تومور لگنی در نزد زنان است که تقریباً در پنجاه درصد زنان و معمولاً در سنین باروری بین 25 تا 40 سالگی دیده می شود.
انواع فیبروم ها را نام ببرید.
فیبروم ها بر اساس محل آن ها در رحم تقسیم بندی می شوند. شایع ترین محل وجود آن ها اینترامورال ( داخل عضله رحم)، ساب سروزال ( به صورت توده ی برجسته ای خارج رحم) و زیر مخاطی ( داخل حفره رحم) هستند. نوع سوم یعنی زیر مخاطی که از همهی موارد نادرتر است با بیشترین تظاهرات بالینی از جمله منوراژی یا خونریزی شدید قاعدگی و نازایی همراه است.
هرچند فیبروم های رحم در اندازه ی کوچک تر می توانند بدون علامت باشند و فقط هنگام انجام سونوگرافی های به صورت اتفاقی تشخیص داده می شوند، ولی حداقل در پنجاه درصد بیماران عوارضی مانند دردهای لگنی، افزایش خونریزی های قاعدگی، درد شدید زمان قاعدگی و تکرر ادرار ( به علت فشار روی مثانه) و نازایی دیده می شود. البته معمولاً فیبروم علت شایعی برای نازایی نیست و فقط در ده درصد موارد آن هم فیبروم های بزرگ زیر مخاطی ممکن است باعث نازایی شوند که در این صورت درمان آن ها قبل از حاملگی ضروری است. هم چنین در اکثر موارد، فیبروم ها باعث سقط جنین نمی شوند مگر آن که تعداد آن ها زیاد یا بزرگ بوده و بیشتر فضای داخل رحم را اشغال کرده باشند که در این صورت ممکن است باعث سقط یا زایمان زودرس شوند.
در واقع بیشتر فیبروم های رحم در اندازه های کوچک بدون علامت هستند و در صورت کشف اتفاقی آنها در سونوگرافی با توجه به بی علامت بودن آنها، اقدام خاصی لازم نیست و بیمار فقط باید هر سه تا شش ماه یکبارجهت کنترل سایز فیبروم ها یا ایجاد علایمی مثل درد شکم و مشکلات قاعدگی نیز باید اقدام به درمان جراحی یا طبی کرد، البته در فیبروم های بزرگ علامت دار درمان قطعی، جراحی و برداشت فیبروم یا « میو مکتومی» است که در آن احتمال عود فیبروم در محل های دیگر رحم مدتی پس از جراحی نیز وجود دارد.
بله، البته بستگی به تعداد و محل فیبروم های رحم دارد. در صورتی که تعداد فیبروم ها بسیار زیاد و سایز رحم از حد نرمال خارج شده باشد یا اندازه ی فیبروم ها بسیار بزرگ ( بالای شش الی هفت سانتی متر) باشد، بهتراست قبل از حاملگی در مشاوره ی پیش از بارداری در صورت تشخیص فیبروم، ابتدا درمان جراحی انجام شود و بعد با فاصله ی زمانی مشخص پس از جراحی اقدام به بارداری شود.
فیبروم ها درحاملگی چه عوارضی ایجاد می کنند؟
همان طور که قبلاً گفته شد، فیبروم علت شایعی برای نازایی نیست و فقط در ده درصد موارد ممکن است سبب نازایی شود، ولی اگر خانمی با وجود فیبرومی در رحم حامله شود، به علت تغییرات هورمونی در این دوران ممکن است (به خصوص در سه ماهه اول و دوم بارداری) فیبروم هایش بزرگ تر شوند. گاه در این دوران در داخل فیبروم ها، خونریزی ایجاد می شود که همراه با درد شدید شکم به صورت حادو ناگهانی و تب بالا خواهد بود که در بسیاری از موارد این حالت با شکم حاد جراحی یا آپاندیست یا کیست پاره شده ی تخمدان اشتباه شده و اگر دقت نشود ممکن است باعث انجام جراحی غیرضروری در دوران بارداری شود که عوارض فراوانی از جمله زایمان زودرس به دنبال خواهد داشت. در صورت بروز خونریزی در داخل فیبروم دربارداری، لازم است بیمار تا زمان کنترل خود به خودی علایم و قطع درد. در بیمارستان بستری و با مسکن و تب بر تحت نظر باشد. هر چند در اکثر موارد نیاز به جراحی نیست. فیبروم های متعدد زیر مخاطی که در داخل لایه ی داخلی رحم برجسته هستند، ممکن است سبب ایجاد سقط در سه ماهه ی اول یا دوم بارداری شوند، حتی گاهی علت سقط های مکرر جنین ( بیش از سه سقط در سابقه بیمار) همین فیبروم ها هستند که در این صورت درمان جراحی و برداشت فیبروم ها قبل از اقدام به بارداری بعدی، جهت پیشگیری از سقط ضروری است. گاهی نیز فیبروم های زیر مخاطی ممکن است به علت کم کردن فضای داخلی رحم باعث ایجاد زایمان زودرس در بارداری شوند. هم چنین فیبروم های بزرگ که در قسمت تحتانی و نزدیکی دهانه ی رحم قرار دارند، ممکن است در ماه آخر بارداری و در هنگام زایمان طبیعی، باعث عدم پیشرفت زایمان شوند و به صورت مانع در راه خروجی جنین عمل کنند که در این صورت انجام عمل سزارین ضروری است.
خیر، به طور کلی بهتر است در هنگام عمل سزارین برداشت هم زمان فیبروم انجام نگیرد، زیرا درحاملگی بافت رحم و ضمائم بسیار پر خون است و در صورت هر نوع دستکاری جراحی احتمال خونریزی شدید از جای فیبروم وجود دارد که در صورت عدم کنترل آن
ممکن است جراح مجبور به برداشت کامل رحم برای حفظ جان بیمار شود.
بله، ولی احتمال بدخیم شدن آن خیلی کم و تقریباً نزدیک به صفراست. این احتمال بدخیمی در مواردی که فیبروم های کوچک پس از یائسگی به صورت ناگهانی و بدون هیچ گونه تحرک هورمونی شروع به رشد سریع و ناگهانی کنند، بیشتر است. در این مورد لازم است سریعاً عمل جراحی برداشت رحم و ضمائم یا « هیسترکتومی » برای بیمار به علت شک به بدخیمی احتمالی انجام گیرد.
در اکثریت موارد پس از یائسگی به علت عدم ترشحات هورمونی تخمدان، فیبروم های رحمی شروع به چروکیده و کوچک شدن می کنند و گاه در داخل آنها رسوب کلسیم ایجاد می شود که در این موارد هیچ گونه اقدامی لازم نیست و فقط باید کنترل سالیانه با سونوگرافی رحم انجام گیرد.
آیا درمان های غیر جراحی نیز برای فیبروم وجود دارد؟
امروزه سعی می شود که حتی الامکان از روش های طبی برای درمان استفاده شود تا ریسک جراحی به بیمارتحمیل نشود. داروهایی به صورت تزریقی و خوراکی در دسترس هستند که می توانند قاعدگی های فرد را طبیعی کرده و میزان خونریزی و درد بیمار را کاهش دهند تا زمانی که فرد به سن یائسگی برسد و پس از آن به علت قطع ترشح هورمون های تخمدانی فیبروم ها به تدریج کوچک تر و چروکیده تر می شوند. البته تصمیم گیری در مورد این درمان ها به عهده جراح و متخصص زنان بر اساس معاینه و شرایط فیبروم است.
غذای مانده، فست فودها، کافئین زیاد، اسانس‌های شیمیائی، ماکارونی، تخم مرغ و کوکو و کیک خامه‌ای و روغن جامد نخورید.
اگر اندازۀ فیبروم بیشتر از 20 میلی‌متر باشد، نیاز به عمل دارد و امّا اگر اندازۀ آن کمتر از 20 میلی‌متر باشد، با دارو درمان میشود.
1ـ هر شش ساعت، یک قاشق چای‌خوری سیاه‌دانه با عسل استوخدوس بخورد.
2ـ ساعت شش صبح: یک استکان دمکردۀ گل استوخدوس با عسل میل شود.
3ـ ساعت 12 ظهر: خوردن پرتقال شیرین با آناناس.
4ـ ساعت 6 بعد از ظهر: یک استکان دمکردۀ أفتیمون (Dodder) با عسل استوخدوس میل شود.
5ـ ساعت 12 شب: خوردن هُلو با مارلاد آن (برگۀ آن= قِیسی).
6ـ یک استکان از جوشاندۀ سیاه‌دانه با پوست میوۀ پرتقال (قسمت سفید داخلیِ پوست پرتقال) بنوشد.
7ـ داروی مرکّبه در درمان فیبروم: گُل بومادران+ گُل استوخدوس+ مریم گُلی+ آویشن+ بابونه+ ختمی خبّازی+ رازیانه+ اَفنان سِر، همگی را به نسبت مساوی مخلوط کند و یک قاشق غذاخوری از آن را در یک لیوان آب بمدّت 20 دقیقه بجوشانید و هر هشت ساعت یک لیوان بخورد.
8ـ گیاه فراسیون+ رازیانه+ تخم هویج+ پنج انگشت+ تخم کرفس+ تخم جعفری، از هر کدام به مقدار مساوی تهیّه و مخلوط شوند و سپس جوشانده شود، و هر هشت ساعت یک استکان از این جوشانده میل شود.
9ـ مصرف مخلوط سیاه‌دانه+ عسل+ آب پرتقال طبیعی، در صبح ناشتا و سَرِ شب، نیز مفید است.
10ـ هر هشت ساعت دو عدد میوۀ شاه بلوط بخورد.
تذکّر: یکی از عوارض این داروهای مرکّبه، ایجاد شکم درد است.
اَفنان سِر= فراسیون سفید= فراسیون أبیض= صُوف الأرض= گَندِنایِ کوهی (از تیرۀ نعنا) که همگی اسم‌های یک گیاه هستند.
جهت کسب اطلاعات بیشتر واتصال به شبکه اجتماعی دارومارو می توانید از طریق وب سایت
یا از طریق شبکه های اجتماعی ما به آدرس های
پیج اینستاگرام:
Daroomaroo.company
کانال تلگرام:
t.me/daroomaroo
دنبال کنید
شبکیه یک بافت عصبی حساس به نور است که به صورت یک لایه نازک در داخل بخش خلفی کره چشم قرار گرفته است و نور را به پیام های عصبی تبدیل کرده به مغز می فرستد. بنابراین شبکیه یک نقش کلیدی در فرایند بینایی دارد.
پرده شبکیه بیشتر اکسیژن و مواد مصرفی خود را از یک لایه عروقی به نام مشیمیه (کوروئید) دریافت می کند که دور تا دور شبکیه را احاطه کرده است. هر گاه ارتباط شبکیه با مشیمیه زیرین قطع شود به دلیل کمبود اکسیژن و مواد غذایی ابتدا شبکیه کارکرد خود را از دست می دهد و فرد دچار مشکل بینایی می شود، به علاوه اگر این وضعیت طول بکشد بافت های شبکیه به تدریج می میرند یا اصطلاحاً دچار نکروز می شوند که یک وضعیت غیر قابل برگشت است. به همین دلیل جدا شدگی پرده شبکیه یک اورژانس چشم پزشکی تلقی می گردد.
سوراخ شبکیه معمولاً در اثر کشش ناگهانی بخشی از شبکیه ایجاد می شود. کره چشم به طور طبیعی توسط ماده ژله مانندی به نام زجاجیه پر شده است. در سنین کودکی و جوانی زجاجیه قوام نسبتاً زیادی مثل سفیده تخم مرغ دارد و در نتیجه تحرک زیادی ندارد و با فشاری که در داخل به شبکیه وارد می کند آن را سر جای خود، چسبیده به دیوار خارجی چشم نگه می دارد، به علاوه در سنین جوانی زجاجیه در برخی از مناطق اتصالات محکمی به شبکیه دارد. اما به تدریج با افزایش سن زجاجیه قوام خود را از دست می دهد و حالت شل و آبکی پیدا می کند، در نتیجه هم میزان حرکت آن زیاد می شود و هم اتصال آن به شبکه سست می شود. در این حالت معمولاً بخش های عقبی زجاجیه از شبکیه جدا می شود، این حالت را جدا شدگی زجاجیه خلفی (posterior vitrous detachment) می گویند که حالت بسیار شایعی است و در نهایت در اکثر افراد مسن اتفاق می افتد. جدا شدگی زجاجیه خلفی به خودی خود بی خطر است و فقط باعث ایجاد مگس پران (وجود یک سایه متحرک در میدان بینایی) می شود، اما گاهی اوقات در زمان جدا شدن زجاجیه از شبکیه، بخشی از شبکیه نیز کشیده می شود و یک پارگی یا سوراخ در شبکیه ایجاد می شود. از آنجا که سوراخ پرده شبکیه زمینه ساز اصلی جدا شدگی پرده شبکیه است لازم است کلیه افرادی که جدیداً مگس پران پیدا کرده اند تحت معاینه دقیق چشم پزشکی قرار گیرند تا در صورت وجود سوراخ در پرده شبکیه اقدام درمانی لازم برای آنها انجام گیرد.
جدا شدگی پرده شبکیه در واقع به معنای جدا شدن لایه های عصبی حساس شبکیه از لایه رنگدانه دار شبکیه است (که مسوول تغذیه و متابولیسم شبکیه می باشد). از آن جا که این عارضه در صورت عدم درمان مناسب باعث کاهش شدید بینایی می شود تشخیص و درمان سریع آن اهمیت فراوانی دارد.
جدا شدگی پرده شبکیه به سه شکل اتفاق می افتد:
نوع اول که شایع ترین شکل جدا شدگی شبکیه است در اثر ایجاد سوراخ در شبکیه پدید می آید، به این صورت که پس از ایجاد سوراخ در شبکیه، زجاجیه که حالت آبکی پیدا کرده از راه سوراخ به پشت شبکیه نفوذ می کند و آن را از لایه های خارجی تر جدا می کند. تموج مایع همراه با حرکات سر و تأثیر نیروی جاذبه باعث گسترش جدا شدگی شبکیه می شود، به همین دلیل این نوع جدا شدگی پرده شبکیه می تواند به سرعت پیشرفت کند و باعث جدا شدن کامل شبکیه گردد.
نوع دوم که جدا شدگی کششی (tractional detachment) نام دارد وقتی اتفاق می افتد که رشته های زجاجیه یا بافت های غیر طبیعی از سمت داخل شبکیه را تحت کشش قرار دهند و آن را از روی بافت های زیرین بلند کنند. این حالت بیشتر در افراد دیابتی اتفاق می افتد.
نوع سوم جدا شدگی شبکیه که چندان شایع نیست در اثر تراوش یا ترشح غیر طبیعی مایع در حد فاصل شبکیه و بافت های زیرین اتفاق می افتد. این حالت معمولاً ناشی از التهاب، خونریزی یا توده های غیر طبیعی داخل چشم است و به ندرت به صورت خود به خودی اتفاق می افتد.
عوامل مختلفی باعث افزایش خطر ابتلا به جدا شدگی شبکیه می شود. مهمترین این عوامل عبارتند از:
سن: جدا شدگی شبکیه به صورت خودبه خودی در افراد زیر 40 سال نادر است و معمولاً در افراد بالای 50 سال رخ می دهد.
نزدیک بینی شدید: در این حالت پرده شبکیه نازک و آسیب پذیر است و احتمال ایجاد سوراخ در آن بیشتر از حالت عادی است.
سابقه جراحی چشمی
دیابت
سابقه خانوادگی جدا شدگی شبکیه یا سابقه این بیماری در چشم دیگر فرد.
ضربه شدید به سر و صورت یا چشم
بیماری، التهاب یا تومور داخل چشمی
علایم و نشانه ها
دیدن جرقه های نور در میدان بینایی (به ویژه اگر بخشی از شبکیه تحت کشش باشد احتمال بروز این علامت بیشتر است)
دیدن اجسام شناور در جلوی چشم که ممکن است به صورت مگس پران، لکه های تاریک یا تار عنکبوت دیده شود.
تغییر شکل و کج و معوج شدن اشیا مثل وقتی که فرد از پشت یک شیشه موج دار به چیزی نگاه می کند.
احساس وجود پرده یا سایه در جلوی چشم
کاهش دید ناگهانی
باید توجه داشت که جدا شدگی پرده شبکیه باعث درد یا قرمزی چشم نمی شود و در مراحل ابتدایی هیچ تغییری در ظاهر چشم ایجاد نمی کند. بنابراین در صورت بروز هر یک از مشکلات فوق در اسرع وقت به چشم پزشک مراجعه کنید.
وقتی بیماری با علایم فوق الذکر به چشم پزشک مراجعه می کند، چشم پزشک با معاینه شبکیه، جدا شدگی شبکیه را تشخیص می دهد. برای این منظور معمولاً لازم است مردمک با قطره های مخصوص باز شود و شبکیه با یک وسیله مخصوص به نام
افتالموسکوپ بررسی شود. پزشک در این معاینه با بررسی محل و اندازه و نوع جدا شدگی شبکیه در مورد روش درمانی مناسب تصمیم گیری می کند.
در موارد نادری که مثلاً به علت خونریزی، دیدن شبکیه با دستگاه افتالموسکوپ مقدور نباشد سونوگرافی چشم می تواند اطلاعات مفیدی در مورد وسعت، محل و گاهی علت جدا شدگی شبکیه در اختیار پزشک قرار دهد.
تنها درمان مؤثر برای جدا شدگی شبکیه، جراحی است. جدا شدگی شبکیه به هیچ وجه خود به خود و یا با مصرف دارو بهبود نمی یابد و باید جراحی هرچه سریع تر انجام شود. نوع جراحی مناسب بر اساس محل، اندازه، نوع و شدت جدا شدگی شبکیه تعیین می
شود. دو اصل اساسی در درمان جدا شدگی شبکیه عبارتند از:
بستن سوراخ ها
نزدیک کردن شبکیه به لایه های زیرین و دیواره خارجی چشم، بطوری که شبکیه بتواند سر جای خود بچسبد.
بر این اساس روش های درمانی مختلفی برای جداشدگی پرده شبکیه وجود دارد:
این روش، روش مؤثری برای بستن سوراخ های شبکیه است اما به تنهایی نمی تواند جدا شدگی شبکیه را درمان کند. در مواردی که شبکیه سوراخ شده اما هنوز جدا شدگی شبکیه اتفاق نیافتاده است این روش می تواند با بستن سوراخ از جدا شدگی شبکیه جلوگیری کند. در این روش که با بی حسی موضعی قابل انجام می باشد یا با استفاده از لیزر (از سمت داخل چشم) و یا با استفاده از قلم کرایوتراپی (از سمت خارج چشم) سوختگی هایی در دور تا دور لبه سوراخ ایجاد می گردد. این سوختگی ها باعث چسبندگی بافت ها شده، اتصالات محکمی بین شبکیه و دیواره چشم ایجاد می کند. در نتیجه دور تا دور سوراخ بسته می شود و راه ورود مایع به پشت شبکیه بسته می شود. (لیزر سوختگی حرارتی ایجاد می کند، قلم کرایوتراپی بافت را منجمد می کند و می سوزاند)
در این روش پس از ایجاد بی حسی موضعی، پزشک یک حباب کوچک گاز را به داخل چشم تزریق می کند. این حباب گاز در داخل چشم متسع می شود و از سمت داخل به شبکیه فشار می آورد و آن را در جای خود نگه می دارد، به علاوه با فشار آوردن بر روی لبه های سوراخ شبکیه باعث بسته شدن سوراخ شده ومانع از نشت مایع به پشت شبکیه می گردد. از آنجا که گاز در داخل چشم به سمت بالا حرکت می کند این روش فقط وقتی موثر است که جدا شدگی شبکیه در بخش بالایی کره چشم اتفاق افتاده باشد. برای آنکه حباب گاز در جای مناسب قرار گیرد معمولاً به بیمار توصیه می شود که تا مدتی سرش را صاف نگه دارد و حتی به حالت نشسته بخوابد. حباب گاز معمولاً ظرف 10 روز تا دو هفته جذب می شود پس از این زمان معمولاً با استفاده از لیزر یا قلم کرایوتراپی دور تا دور سوراخ شبکیه سوزانده می شود تا سوراخ مجدداً باز نشود.
این روش، شایع ترین روش درمان جدا شدگی پرده شبکیه است. در این روش یک باکل ( یک اسفنج یا نوار سیلیکونی نرم) با بخیه به اسکلرا ( صلبیه یا همان سفیدی چشم) دوخته می شود و مثل یک کمربند تنگ دیواره خارجی را به سمت داخل فشار می دهد و آن را به شبکیه کنده شده نزدیک می کند تا شبکیه فرصت کند در جای خود بچسبد. در صورتی که مایع زیادی در پشت شبکیه جمع شده باشد در حین جراحی این مایع تخلیه می شود تا شبکیه سریع تر به دیواره خارجی چشم بچسبد. به علاوه در حین عمل لبه سوراخ های شبکیه نیز با استفاده از لیزر یا قلم کرایوتراپی بسته می شود. باکل اسکلرا به صورت دائمی در جای خود باقی می ماند و نیازی به خارج کردن ندارد ( مگر آنکه مشکل خاصی ایجاد کند). باکل از بیرون دیده نمی شود و تغییر بارزی در ظاهر چشم ایجاد نمی کند امابه خاطر ایجاد فشار و تغییر شکل کره چشم می تواند باعث نزدیک بینی شود.
در مورادی که روش های ساده تر نتوانند جدا شدگی پرده شبکیه را درمان کنند از جراحی پیچیده تری به نام ویترکتومی استفاده می شود. در مواردی که سوراخ های شبکیه متعدد یا بسیار بزرگ باشند یا بخش بزرگی از شبکیه جدا شده باشد، در مورادی که در داخل چشم خونریزی اتفاق افتاده باشد یا شبکیه تحت کشش باشد، معمولاً روش های جراحی ساده تر موثر نیست و باید از جراحی ویترکتومی استفاده شود. (واژه ویترکتومی به معنای خارج کردن مایع زجاجیه از چشم است). در این روش ابتدا زجاجیه با یک وسیله مخصوص از چشم خارج می شود. این وسیله مخصوص با یک تیغه گیوتین مانند بسیار ظریف رشته های زجاجیه را می برد و آن ها را از چشم خارج می کند، به این ترتیب کشش از روی شبکیه برداشته می شود ، به علاوه در صورت وجود خونریزی در داخل چشم، خون به همین ترتیب شسته می شود. سپس به جای زجاجیه سرم نمکی استریل به داخل چشم تزریق می شود. (جایگزین کردن زجاجیه با سرم نمکی اختلالی در بینایی فرد ایجاد نمی کند). در نهایت سوراخ های شبکیه با استفاده از لیزر بسته می شود.
گاهی برای آن که شبکیه بهتر در جای خود قرار بگیرد مایعات سنگین (مثل پرفلورون) به داخل چشم تزریق می شود تا شبکیه را در سر جای خود بخواباند، سپس این مایع با سرم نمکی عوض می شود. گاهی هم علاوه بر سرم نمکی یک حباب گاز قابل اتساع به داخل چشم تزریق می شود تا بخش های بالایی شبکیه را در جای خود نگه دارد.
گاهی همراه با جراحی ویکترکومیاز باکل اسکلرا هم استفاده می شود تا فشار خارجی هم به چسباندن مجدد شبکیه کمک کند.
در موارد خاصی که روش های فوق مؤثر نیستند پس از انجام ویترکتومی ماده خاصی به نام روغن سیلیکون تزریق می شود تا کره چشم را از داخل پر کند و با فشار داخلی شبکیه را در جای خود نگـه دارد. وقتی روغن سیلیکون در داخل چشم است دید شدیداً مختـل می شود. پس از چند ماه که شبکیه در جای خود چسبید با یک جراحی مجدد روغن خارج و سرم نمکی به جای آن تزریق می گردد.
پس از جراحی، به خصوص باکل اسکلرا و ویترکتوم تا چندین روز چشم دردناک و حساس است. معمولاً لازم است قطره های آنتی بیوتیک تا یکی دو هفته و قطره های ضد التهاب تا چند هفته پس از جراحی استفاده شود. گاهی قطره های دیگر (مثل داروهای پایین آورنده فشار چشم و یا قطره های گشاد کننده مردمک) نیز استفاده می شود. در صورتی که حباب گاز به داخل چشم تزریق شده باشد فرد باید تا یکی دو هفته سرش را صاف نگه دارد و حتی برای خوابیدن هم در وضعیت نیمه نشسته قرار گیرد و به هیچ وجه طاقباز نخوابد.
بطور کلی پس از جراحی شبکیه لازم است فرد مرتباً جهت کنترل وضعیت شبکیه و جلوگیری از عوارض احتمالی به چشم پزشک مراجعه کند.
نتیجه جراحی چسباندن شبکیه به دو عامل مهم بستگی دارد:
طول مدت زمانی که شبکیه از جای خود کنده شده بوده است.
وضعیت مرکز بینایی (ماکولا)
ماکولا یا مرکز بینایی بخش مرکزی شبکیه است که مسئول دید دقیق مستقیم است. در صورتی که قبل از عمل ماکولا از جای خود کنده نشده باشد نتیجه عمل نسبتاً خوب است بطوری که بیش از 2/3 بیماران پس از عمل دید کافی برای مطالعه خواهند داشت اما در صورتی که ماکولا از جای خود کنده شده باشد بیمار پس از عمل دید ضعیفی خواهد داشت.
بهترین نتیجه جراحی وقتی اتفاق می افتد که پرده شبکیه ظرف یکی دو هفته در جای خود چسبانده شود، در مواردی که جدا شدگی پرده شبکیه مدت زیادی طول بکشد پس از عمل بیمار دید رضایت بخشی نخواهد داشت.
بطور کلی در 90 تا 95% موارد با یک یا چند عمل جراحی شبکیه در جای خود می چسبد، اما باید توجه داشت که چسبیدن شبکیه در محل آناتومیک خود لزوماً باعث بهبود دید فرد نخواهد شد. همانطور که گفته شد وضعیت دید پس از عمل به وضعیت ماکولا و مدت زمانی که شبکیه از جای خود جدا شده بوده بستگی دارد. بطور کلی هرچه جداشدگی پرده شبکیه کوچک تر و از مرکز شبکیه دورتر باشد نتیجه جراحی بهتر و هر جه جدا شدگی بزرگتر و به مرکز شبکیه نزدیک تر باشد نتیجه بدتر خواهد بود.
تشخیص سریع کلید درمان موفقیت آمیز پارگی شبکیه است. اطلاع از کیفیت دید در دو چشم اهمیت اساسی دارد. توصیه می شود که کلیه افراد در معرض خطر (افراد نزدیک بین، بیماران دیابتی، کسانی که سابقه شخصی خانوادگی جدا شدگی پرده شبکیه دارند)
روزانه در منزل دید چشمهایشان را کنترل کنند برای این منظور باید دید هر یک از چشم ها به صورت جداگانه با بستن چشم مقابل کنترل گردد و در صورت بروز هر تغییری در دید چشم ها در اسرع وقت (حداکثر ظرف24 ساعت) به چشم پزشک مراجعه شود. در صورت بروز هر یک از علائم زیر حداکثر ظرف 24 ساعت به چشم پزشک مراجعه کنید:
احساس وجود پرده یا سایه در جلوی چشم
دیدن جرقه های نوری
بروز مگس پران جدید و یا افزایش تعداد مگس پران (اجسام شناور در جلوی چشم)
دیدن شبکه های تور مانند در جلوی چشم
هر نوع کاهش دید ناگهانی
تشخیص سریع جدا شدگی پرده شبکیه مهمترین عامل در درمان موفقیت آمیز آن است.
جهت کسب اطلاعات بیشتر واتصال به شبکه اجتماعی دارومارو می توانید از طریق وب سایت
یا از طریق شبکه های اجتماعی ما به آدرس های
پیج اینستاگرام:
Daroomaroo.company
کانال تلگرام:
t.me/daroomaroo
دنبال کنید
جمود مفصل شانه (کپسولیت چسبنده)
جمود مفصل شانه (کپسولیت چسبنده) درد و سفتی مفصل شانه که به‌سوی ناتوانی در حرکت دادن آن پیشرفت می‌کند. واژه «جمود» در این عبارت اشاره به درجه حرارت پایین و انجماد ندارد بلکه به‌معنی عدم انعطاف‌پذیری حرکتی در تاندون‌ها، بورس، کپسول مفصلی، عضلات، عروق خونی و اعصاب مرتبط با مفصل شانه است. این عارضه در همه سنین دیده میشود ولی در مردان بالای 40 سال که در دوره جوانی به ورزشهای قهرمانی می‌پرداخته‌اند شایعتر است.
عواقب
با درمان و توانبخشی معمولاً بهبود می‌یابد (ولی ممکن است بهبود آن چندین ماه به‌طول انجامد). برخی موارد آن به‌طور خودبه‌خود بهبود می‌یابند.
دارو
داروهای ضدالتهابی غیراسترویید تزریق کورتون و مواد بیحس‌کننده موضعی به داخل مفصل برای کاهش درد و التهاب برای درد خفیف استفاده از داروهای بدون نسخه، نظیر آسپیرین ممکن است کافی باشد.
فعالیت
درمان فیزیکی و نرمش‌های غیرفعال شانه پس از بهبود علایم هرچه سریعتر فعالیت‌های طبیعی خود را از سر بگیرید.
پیشگیری
اقدام به درمان طبی بورسیت و تاندونیت شانه شامل نرمش‌های شانه به‌منظور جلوگیری از تشکیل چسبندگی انجام منظم نرمش‌های کششی.
اصول کلی
بررسی‌های تشخیصی ممکن است شامل رادیوگرافی (آرتروگرافی) با (ام.آر.آی) شانه باشد. درمان ممکن است شامل حرکت دادن اجباری شانه برای رفع چسبندگی‌ها باشد. این درمان در بیمارستان یا یک مرکز جراحی سرپایی و زیر بیهوشی عمومی انجام می‌گیرد.
آویختن دست به گردن با استفاده از یک پارچه ممکن است ناراحتی بیمار را تخفیف دهد. - به‌کار بردن گرما بر روی محل درگیری (با کمپرس گرم یا بالشتک گرم‌کننده) به تخفیف درد کمک می‌کند. - در موارد برخی بیماران کمپرس یخ ممکن است سودمندتر باشد. در
موارد شدید ممکن است جراحی به‌منظور رفع چسبندگی‌ها یا ترمیم کپسول مفصلی ضرورت یابد.
رژیم
رژیم خاصی نیاز نیست. استفاده از مکمل‌های ویتامینی و مواد معدنی کمک‌کننده نیست مگر اینکه بیمار قادر به دریافت رژیم غذایی تعادل طبیعی نباشد.
علائم
در مراحل اولیه: درد معمولاً خفیف شانه که به‌سوی درد شدید پیشرفت کرده و خواب و فعالیت طبیعی فرد را دچار اختلال می‌کند. درد با حرکت دادن شانه بدتر میشود. سفتی مفصل شانه که مانع حرکت طبیعی شانه میشود. با کاهش حرکت شانه این سفتی افزایش می‌یابد. احساس صدای ساییدگی یا چینی شکسته هنگام حرکت شانه در مراحل پیشرفته: درد در بازو و گردن ناتوانی در حرکت دادن شانه درد غیر قابل تحمل شانه
عوامل
نادیده گرفتن آسیب‌های خفیف شانه از قبیل بورسیت یا تاندونیت نامطلوب بودن وضعیت فعالیت‌های فیزیکی و پرداختن به ورزشهای قهرمانی به‌طور نامنظم دیابت شیرین بیماری عروق محیطی بی‌حرکتی مشاغل نشسته و کم‌تحرک شرکت در ورزشهای شدید یا پربرخورد
علل
آسیب‌ها یا التهاب‌های خفیف شانه، نظیر بورسیت یا تاندنیت، که با کمتر به‌کار بردن مفصل شانه تشدید می‌یابند. با کمتر به‌کار بردن مفصل شانه در عرض 10-7 روز چسبندگی‌هایی (به‌صورت نوارهای بافتی محدودکننده حرکت) ایجاد میشود که این خود حرکت مفصل شانه را باز هم محدودتر می‌کند. پس از هفته‌ها کم‌حرکتی مفصل شانه، چسبندگی‌های مذکور به‌قدری پیشرفت می‌کند که به ناتوانی در حرکت دادن مفصل شانه می‌انجامد.
عوارض
درد و ناتوانی دایمی در حرکت دادن شانه، در صورت عدم درمان یا به تأخیر انداختن درمان پارگی کپسول شانه در اثر ضعف بافتی و وجود بافت جوشگاهی.
جهت کسب اطلاعات بیشتر واتصال به شبکه اجتماعی دارومارو می توانید از طریق وب سایت
یا از طریق شبکه های اجتماعی ما به آدرس های
پیج اینستاگرام:
Daroomaroo.company
کانال تلگرام:
t.me/daroomaroo
دنبال کنید
فتق عبارت است از بیرون‌زدن یکی از اعضای داخلی بدن از راه یک نقطه ضعیف یا یک سوراخ در عضلات اطراف آن. شایع‌ترین انواع فتق عبارتند از: فتق مغبنی و رانی. در هر دو نوع، بافت همبند ناحیه کشاله ران درگیر است.
فتق شکافی (از لابلای عضلات ناحیه‌ای که تحت عمل جراحی قرار گرفته است). فتق نافی (در نوزادان رخ می‌دهد و مشکل در عضلات اطراف ناف است). فتق اپی‌گاستریک (در قسمت فوقانی شکم و بین جناغ‌سینه و ناف رخ می‌دهد). فتق اطراف ناف (در اطراف ناف و بیشتر در خانم‌ها رخ می‌دهد).
علایم شایع:
۱. تورمی که معمولاً با فشار ملایم یا درازکشیدن به جای خود بر می‌گردد.
۲. گاهی ناراحتی یا درد خفیف در محل بیرون‌زدگی
۳. تورم در کیسه بیضه، با یا بدون درد
۴. یبوست، سوءهاضمه
۵. ندرتاً استفراغ، علامت خطرناکی است.
علل بیماری:
همانطور که گفته شد، وجود یک ضعف در بافت همبند یا دیواره عضلانی. این ضعف ممکن است از همان آغاز زندگی وجود داشته باشد یا بعداً به وجود آید. فتق‌ها شکافی پس از عمل جراحی به وجود می‌آیند.
عوامل افزایش دهنده خطر:
۱. نوزادان و شیرخواران زودرس
۲. سن بالای 60 سال
۳. سرفه مزمن
۴. چاقی
۵. حاملگی
۶. زورزدن، مثلاً در اثر یبوست مزمن
پیشگیری:
جلوی اکثر فتق‌ها را نمی‌توان گرفت، اما حفظ وزن مناسب و ورزش منظم برای حفظ تون عضلانی ممکن است باعث پیشگیری از بروز بعضی فتق‌ها شوند. اگر یبوست یا سرفه مزمن وجود دارد، باید برای درمان به پزشک مراجعه شود.
عواقب مورد انتظار:
فتق‌های نافی معمولاً خود به خود تا 4 سالگی برطرف می‌شوند و ندرتاً نیاز به جراحی دارند. سایر انواع فتق را نیز معمولاً می‌توان با جراحی برطرف کرد.
عوارض احتمالی:
اگر فتق مختنق شود (جریان خون به آن سمت از عضو که بیرون‌زده است متوقف شود)، امکان دارد انسداد روده همراه با تب، درد شدید، استفراغ و شوک به وجود آید.
درمان:
اگر فتق تنها موجب ناراحتی خفیف شود و بتوان آن را به راحتی جا انداخت، امکان دارد استفاده از لباس مناسب و حمایت کننده یا فتق‌بند توصیه میشود. معمولاً جراحی برای ترمیم قسمت ضعیف بافت همبند یا عضله توصیه میشود. جراحی معمولاً بدون بستری در بیمارستان صورت می‌پذیرد.
داروها:
برای ناراحتی خفیف می‌توان از داروهایی مثل استامینوفن استفاده نمود.
فعالیت:
از برداشتن سنگینی قبل یا بعد از جراحی خودداری کنید. سرعت بهبود بستگی به وضعیت سلامتی و نوع فتق دارد. فعالیت‌های سبک را معمولاً می‌توان در عرض چند روز آغاز کرد. تا زمانی که پزشک‌تان موافقت نکرده است ورزش را از سر نگیرید.
رژیم غذائی:
رژیم غذایی خود را طوری تنظیم کنید تا از یبوست پیشگیری شود. وزن خود را در حد ایده‌آل نگاه دارید.
در این شرایط به پزشک خود مراجعه نمائید:
اگر شما یا یکی از اعضای خانواده‌تان علایم فتق را دارید. اگر تب یا درد شدید دارید سریعاً مراجعه کنید. این ممکن است یک اورژانس باشد.
فتق نافی چه علایمی دارد ؟
بر جستگی در محل ناف یا نزدیک آن نشا نه فتق نافی است که این بر جستگی ممکن است بزرگ یا کو چک با شد .فتق نافی در بزرگسالان ممکن است با درد همراه با شد . با ید تو جه کرد که گیر کردن روده در جدار شکم و عدم توانایی بر گشت به داخل آن ،مانع خونرسانی کافی به با فت روده می شود و در این صورت با فت گیر افتاده، سیاه میشود یا به اصطلاح پزشکی مرگ با فتی رخ می دهد . ممکن است در این صورت روده آسیب دیده پاره شده و عفونت به داخل شکم منتشر گردد که این وضعیت یک اورژانس جراحی محسوب می شود .
علت بروز این اختلال چیست ؟
به طور طبیعی افزایش فشار داخل شکم سبب بروز فتق نافی می شود که چاقی، بلند کردن اجسام سنگین ،سرفه کردن به مدت طو لانی ، حاملگی های متعدد، جمع شدن آب در شکم که در اصطلاح پزشکی به آن" آسیت" ،گفته میشود از جمله عوامل بروز فتق نافی، به شمار می آید .گر چه فتق نافی در دوران نوزادی به طور طبیعی خو د بخود بسته خواهد شد و نیازی به مداخله جراحی ندارد، اما در بزرگسالان برای پیشگیری از عوارض خطر ناک این اختلال عمل جراحی تو صیه میشود که در این عمل ،بر ش کو چکی در محل زیر ناف ایجاد خواهد شد، پس از آن با فت بیرون آمده به داخل شکم بر گردانده و برش ایجاد شده روی شکم با بخیه بسته خواهد شد .
عمل جراحی "لا پا را سکو پیک "در درمان این اختلال چیست ؟
در حال حا ضر در درمان این بیماری از اعمال جراحی لاپا را سکو پیک نیز استفاده می شود . که در این اعمال جراحی، سه سوراخ 5- 10میلی متری روی سطح یک قسمت از شکم ایجاد میشود که از یک سوراخ دوربین 5 میلیمتری لا پا راسکوپ ،وارد حفره شکم میشود و از دو سوراخ ایجاد شده دیگر نیز ابزار جراحی وارد خواهد شد و بدین تر تیب جراح، عمل جراحی فتق و تعبیه مش را انجام می دهد .
بیماران جراحی شده چه زمانی پس از عمل ،از بیمارستان مر خص می شو ند ؟
بیماران چند سا عت بعد از عمل جراحی مر خص خواهند شد و طی یک تا دو هفته بعد ازعمل نیز قادر خواهند بود فعالیت طبیعی خود را از سر گیر ند. بی شک این زمان درمان، در بیماران بعد از اعمال جرا حی لاپا راسکو پی بسیار کو تاهتر خواهد بود .
آیا این باور که بعد از عمل جراحی، اختلال فتق نافی دو باره بروز می کند، صحیح است ؟
بله ،اما چون پس از انجام جراحی احتمال بر گشت این اختلال وجود دارد در نتیجه برای جلو گیری از بروز مجدد این بیماری ، مش در محل نقص دیواره شکم گذاشته می شود . با ید تاکید شود که استفاده از مش بروز مجدد این اختلال را بسیار کم خواهد کرد .
چه تو صیه ای به مردم برای جلو گیری از بروز فتق نافی دارید ؟
مهم تر ین تو صیه این است که افرادی که از چا قی رنج می برند ،یک بر نامه برای کاهش وزن بدن داشته باشند و ورزش منظم را در برنامه غذایی خود قرار دهند . چون یبو ست و اختلال دفع یکی از عوامل مستعد کننده فتق های جدار شکم می با شد، در نتیجه پیشنهاد می شود افراد عادات غذایی خود را به گو نه ای تنظیم کنند که دچار یبو ست نشو ند .
جهت کسب اطلاعات بیشتر واتصال به شبکه اجتماعی دارومارو می توانید از طریق وب سایت
یا از طریق شبکه های اجتماعی ما به آدرس های
پیج اینستاگرام:
Daroomaroo.company
کانال تلگرام:
t.me/daroomaroo
دنبال کنید
وقتی گوشه ناخن در گوشت فرو می‌رود
ناخنک (Ingrown Nail)، مشکل شایعی است که در ناخن های انگشتان پا مخصوصا شست پا رخ می دهد. ناخنک باعث می شود که گوشه ناخن در گوشت پا فرو برود.
رشد غیرطبیعی ناخن به گوشت اطراف آن فشار وارد می آورد و باعث بروز ناخنک می شود.
رشد ناخن به طور طبیعی باید عمودی و به سمت نوک انگشت باشد.
غالبا، بدون درمان پزشکی این مشکل برطرف می شود. اما اگر مشکل شما سخت و دردناک است، درمان توسط مراقبت های پزشکی انجام می گیرد.
علائم
- زخم
- درد
- قرمزی چین های ناخن
- ورم و التهاب
- گاهی تراوش زردرنگ
- عفونت گوشه ناخن
علل ناخنک
در برخی موارد این شرایط ارثی می باشد؛ مثلا افرادی که به طور ارثی دارای ناخن های منحنی‌شکل هستند، بیشتر به این مشکل دچار می شوند.
برخی آسیب ها نیز موجب ناخنک می گردند.
جوراب و کفش های تنگ نیز ناخنک را بوجود می آورند.
کوتاه کردن نامناسب ناخن نیز در بروز این مشکل موثر است.
رشد غیرطبیعی ناخن باعث فرو رفتن آن در گوشت پا می شود. این فرو رفتن باعث التهاب و عفونت می گردد. اغلب، این التهاب باعث ضخیم شدن پوست اطراف ناخن می گردد.
کفش مناسب و اندازه پایتان را انتخاب کنید. کفش های پنجه پهن بهترین گزینه است.
دلیل عفونت در ناخنک چیست؟
باکتری ها و قارچ ها به راحتی می توانند پوست پا و ناخن ها را دچار عفونت کنند.
پای گرم و مرطوب (مثلا در داخل کفش)، محیط مناسبی را برای ایجاد عفونت فراهم می آورد.
عوامل خطر
- ورزش کردن
- پوشیدن کفش تنگ
- آسیب مکرر پا
- تمیز نگه نداشتن پا
- کوتاه کردن نامناسب ناخن
- تغییر شکل پا به صورت مادرزادی
- ناهنجاری های ناخن پا به صورت مادرزادی
- انگشت های بسیار بلند پا
- ناخن های بسیار کوتاه پا
- چاقی
- دیابت
- عفونت انگشت پا
- جراحی ناخن
- رشد غیرطبیعی ناخن
- آرتریت (ورم مفاصل)
- تعریق بیش از حد پا
عوارض
- عفونت باکتریایی بافت عمیق (سلولیت)
- عفونت موضعی چین های ناخن (پارونیشیا)
- زخم شدن ناخن و پوست
اگر دیابت دارید، باید هر روز پاهای خود را نگاه کنید و اگر مشکلی در پایتان وجود داشت (مثل ناخنک)، فورا به پزشک مراجعه کنید.
چه هنگام باید نزد پزشک رفت؟
اگر ناخنک بسیار دردناک باشد، عفونی شده باشد و بعد از 5 تا 10 روز با درمان های خانگی خوب نشده باشد، بهتر است به نزد پزشک بروید.
علامت های عفونت شامل: درد، ورم و قرمز شدن گوشه ناخن می باشد.
اگر زخم گوشه ناخن، ترشح زرد و یا سبزرنگ داشت نیز باید به پزشک اطلاع دهید.
افراد دیابتی و یا کسانی که دارای سیستم ایمنی ضعیف هستند (مثلا در ایدز) نیز در صورت ایجاد ناخنک باید فورا به پزشک مراجعه کنند.
درمان های خانگی
در صورتی که ناخنک پا دچار عفونت نشده باشد، می توانید با این روش ها این مشکل را درمان کنید:
- به آرامی یک تکه کوچک و نازک پارچه نخی را زیر لبه ناخن فرورفته قرار دهید تا ناخن را بلند کرده و از پوست جدا کند. هر روز این پراچه را عوض کنید تا قرمزی و درد از بین رود.
- روزی 2 تا 3 بار، به مدت 10 دقیقه از کمپرس آب گرم استفاده کنید.
- می توانید از کمپرس سرکه سفید رقیق شده با آب (یک قسمت سرکه و چهار قسمت آب) و محلول آب و نمک نیز استفاده کنید.
این روش درد و ورم را کم می کند. بعد از هر کمپرس، پای خود را کاملا خشک کنید.
- پای خود را بالا قرار دهید.
- بعد از خیس کردن ناخن آسیب دیده، پوست بیش از حد رشد کرده روی ناخن را به عقب برگردانید.
- پماد آنتی بیوتیک بر روی ناخنک بمالید.
- از استامینوفن و یا ایبوپروفن برای کاهش درد استفاده کنید.
- زخم روی انگشت را با یک چسب زخم بپوشانید.
ناخن ها را به صورت افقی کوتاه کنید و در حین کوتاه کردن، از انحنا دادن به ناخن و کوتاهی بیش از حد آن خودداری کنید
- کفش مناسب و اندازه پایتان را انتخاب کنید که به راحتی به پایتان برود. کفش باید فضای مناسب برای رشد ناخن ها داشته باشد. کفش هایی با جنس نرم و پنجه پهن بهترین گزینه است.
- اگر می توانید، صندل بپوشید تا انگشتان پا آزاد باشند.
- اگر دیابت دارید، باید هر روز پاهای خود را نگاه کنید و اگر مشکلی در پایتان وجود دارد (مثل ناخنک)، فورا به پزشک مراجعه کنید.
درمان پزشکی
اگر نشانه هایی از عفونت در انگشت پایتان دیده شد و یا بعد از درمان، دوباره ناخنک رشد کرد، باید به پزشک مراجعه کنید.
- پزشک، آنتی بیوتیک های خوراکی و یا موضعی را تجویز می کند.
- اگر ناخنک مقاوم باشد و بعد از درمان دوباره ایجاد شود، باید عمل جراحی انجام شود. هدف از جراحی، برداشتن قسمتی از ناخن است که در پوست پا رشد می کند (تصویر روبرو).
- در برخی جراحی ها، یک قسمت از سه قسمت ناخن با استفاده از بی حسی موضعی برداشته می شود.
جراحی نیاز به ترمیم طولانی مدت، کمپرس های موضعی و مراقبت از زخم دارد تا از عفونت جلوگیری شود.
- در برخی موارد، پزشک از موادشیمیایی و یا لیزردرمانی برای برداشتن بخشی از ناخن استفاده می کند.
پیشگیری
- پوشیدن کفش های پنجه پهن و اندازه پا
- جلوگیری از ضربه زدن به پا
- محافظت از انگشتان در حین ورزش کردن
- تمیز نگه داشتن پاها
- کوتاه کردن و تمیز کردن ناخن ها به طور مرتب
- مستقیم و صاف کوتاه کردن ناخن های پا ، نه به شکل منحنی
- خودداری از بیش از حد کوتاه کردن ناخن ها
- جلوگیری از عفونی شدن ناخن ها
- خودداری از برداشتن ناخن در خانه
جهت کسب اطلاعات بیشتر واتصال به شبکه اجتماعی دارومارو می توانید از طریق وب سایت
یا از طریق شبکه های اجتماعی ما به آدرس های
پیج اینستاگرام:
Daroomaroo.company
کانال تلگرام:
t.me/daroomaroo
دنبال کنید